ما به چی باختیم؟ چیشد که اینطوری شد؟
تیم ملی فوتبال ایران در جام ملت های آسیا امیدوار بود تا با قهرمانی به 43 سال حسرت پایان دهد. ولی امشب در تاریخ 1397/11/08 در دیدار نیمهنهایی مقابل ژاپن تن به شکستی سنگین داد که طی هشت سال حضور سرمربی خود (کارلوسکیروش) این سنگین ترین شکست ایران به شمار می آید. اما این یک شکست معمولی نبود ومانند همه شکست ها پیامدهایی را به همراه دارد. در ادامه به این شکست می پردازیم. آیا همیشه، تنها با پیروزی مواجه شده اید؟ از شکست ها چه آموخته اید؟ آیا انسان های موفق شکست را تجربه نکرده اند؟ قطعا شکست شروع یک پیروزی است. این را همه خوب می دانیم. اما اتفاق خاصی که در بازی امشب افتاد یک شکست با کلی آموزش های بزرگ که می تواند امروز در تاریخ ما به یک روز سنگین تبدیل شود و ما حتما می توانیم از این شکست استفاده های زیادی را داشته باشیم.
از پیش برنده نباشیم
در اولین دیدگاه که می شود آن را بررسی کرد این است که تیم ملی فوتبال ایران بدون گل خورده و 12 گل زده پا به این مسابقه گذاشت. شاید بدبین ترین آدم ها هم این نتیجه را حدس نمی زدند. بله ما خودمان را از پیش برنده در این دیدار می دیدیم و این نتیجه کاملا ما را شوکه کرد. وقتی تیمی که در 5 بازی قبل خود هیچ گلی دریافت نکرده، پلن بعداز گل خوردن را نمی پذیرد! اگر ما این انتظار را داشتیم که این امکان وجود دارد دروازه ما باز شود، هیچوقت بعداز گل اول انقدر آشوفته حال، بازی را ادامه نمی دادیم که گل دوم و سوم را هم دریافت کنیم. پس همیشه آماده اتفاق های بد هم باشیم که در آن شرایط باید چه نقشه ای را اجرا کنیم.
دنبال مقصر نباشیم
قطعا گل اول که دریافت شد تمام تیم از هم پاشید و شاهد یک بهم ریختگی عجیب در سطح فوتبال شدیم. این توپ با اشتباه مدافعان که به سمت داور در حال اعتراض بودند وارد دروازه شد. داور بازی سوت نزد! چرا بازی را ادامه ندادید! دقیقا فرق اون که به گل رسید با ما همین بود، اونا تلاششون را کردند و تا آخرین لحظه امیدوار بود (در حالی که کاملا روی زمین افتاد و مالکیت توپ را از دست داد) ولی ما به جای تلاش کردن شروع به جنگ حاشیه ای کردیم! بیشتر ما به جای اینکه روی زندگیمون تمرکز کنیم دنبال مقصر می گردیم. تلاش کنیم، اگر اشتباهات داوری هم به ضرر ما بود روی بازی خودمان تمرکز داشته باشیم.
به چهار سال قبل در استرالیا برگردیم، بازی با عراق که داور مهرداد پولادی را اخراج کرد و ما سه گل از همان سمت خوردیم و بی تاثیر در حذف ما نبود! اسم داور را همه یادمون هست (بنجامین ویلیامز) این داور استرالیایی چند سال بعد، در مسابقات باشگاه های آسیا بازی با فولاد خوزستان و یک تیم عربی را در ایران باید قضاوت می کرد که بعداز درخواست های ارائه شده به فدراسیون فوتبال آسیا این داور از وارد شدن به ایران معاف شد! بله این برای بنجامین ویلیامز بسیار خطرناک بود! چرا؟ چرا ما به جای وقت گذاشتن روی اینکه اون داور اشتباه بزرگی کرده است! روی خودمان تمرکز نداشتیم؟! امشب باختیم، مقصرش کیست؟ داور؟ کیروش؟ مدافعان؟ اون مدافعی که دنبال توپ نرفت (که من اسمش را نمیارم چون اعتقاد دارم که این باخت به عهده یک نفر نیست)؟ تماشاچی ها؟ چه کسی؟
همین الان که تلخی باخت ما را آزار می دهد و همه ی ما دنبال اون کسی می گردیم که تقصیر را در اون ببینیم. این تکنیک را باید کنار بگذاریم، یاد بگیریم که خودمان مقصر هستیم و خودمان را اصلاح کنیم، کیروش می رود، سردار آزمون پیر می شود و از فوتبال خداحافظی می کند و ما هنوز به پیروزی نرسیدیم، چرا که موفقیت اتفاقی نیست!